اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر سطوح ویسفاتین پلاسمای زنان دارای اضافه وزن

  سابقه و هدف: شواهد جدید نشان می دهند که ویسفاتین ( مترشحه از بافت چربی) با چاقی ارتباط دارد، اما نقش آن در پاسخ به تمرین ورزشی در انسان شناخته نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرینات هوازی و مقاومتی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین زنان دارای اضافه وزن بود.   مواد و روش ‌ ها: 38 زن داوطلب دارای اضافه وزن (میانگین سن 70/5±48/38 سال، نمایه‌ی توده بدنی 65/3±82/28 کیلوگرم بر متر‌مربع، درصد چربی 39/3±34/36 درصد و نسبت دور کمر به دور لگن 04/0± 85/0) به‌طور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. 14 آزمودنی در گروه تمرین هوازی (50 دقیقه در روز، 85-80 درصد ضربان قلب ذخیره، 4 روز در هفته)، 14 آزمودنی در گروه تمرین مقاومتی (50 دقیقه در روز، 70-60 درصد یک تکرار بیشینه، 4 روز در هفته) و 10 آزمودنی نیز به عنوان گروه کنترل مورد استفاده قرار گرفتند. نمونه‌های خون آزمودنی‌ها در حالت ناشتا جمع‌آوری و به منظور بررسی تغییرات سطوح پلاسمایی ویسفاتین، انسولین و گلوکز در قبل و پس از 2 ماه تمرین مورد استفاده قرار گرفت.   یافته ‌ ها: نتایج نشان داد که سطوح پلاسمایی ویسفاتین و انسولین در گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با دو گروه دیگر به طور معنی‌داری کاهش یافت (05/0 p< ). هم‌چنین نمایه‌ی توده بدنی، نسبت دور کمر به دور لگن و درصد چربی نیز در گروه‌های تجربی به طور معنی‌داری کاهش یافت (001/0 p< ).   نتیجه ‌ گیری: کاهش پلاسمایی ویسفاتین که در اثر تمرین مقاومتی ایجاد می‌شود، احتمالاً ناشی از کاهش وزن و تغییرات ایجاد شده در ترکیب بدن زنان دارای اضافه وزن می‌باشد.